شش نمونه دیوانه کننده از جنگ بیولوژیکی که در طول تاریخ استفاده شده است

شش نمونه دیوانه‌کننده‌ی جنگ بیولوژیکی در طول تاریخ، از روم‌های باستان تا جنگ جهانی اول را کشف کنید.

در حالی که جنگ بیولوژیکی قطعاً توسط علم و فناوری مدرن تقویت شده است، اما محصول آنها نیست. سلاح‌های بیولوژیکی در بسیاری از تاریخ مورد استفاده قرار می‌گرفتند، و اگرچه اولین روش‌ها ابتدایی بودند، اما به هیچ وجه مرگبارتر نبودند.

از استفاده از بمب‌های مار گرفته تا منجنیق کردن اجساد قربانیان طاعون، تکنیک‌ها در کنار علم تکامل یافته‌اند و برای قرن‌ها باعث ویرانی ارتش‌ها شده‌اند.

امروزه جنگ بیولوژیک عمدتاً توسط کنوانسیون ها و قوانین غیرقانونی اعلام شده است، اما چگونه در طول تاریخ از آن استفاده می شد و چه تأثیراتی داشت؟

۱.هانیبال، مارها و عقرب ها 

گفته می‌شود که در حدود سال ۱۸۴ قبل از میلاد، سردار کارتاژی هانیبال هنگام جنگ با پادشاه پرگاموم (یومنس دوم) از سلاح‌های بیولوژیکی استفاده کرد.

در واقع با این کار او موفق شد پیروزی قابل توجه و در عین حال شگفت انگیزی را در برابر دشمن خود به دست آورد.

منبع اصلی این رویداد از اثر زندگی فرماندهان برجسته اثر زندگی نامه نویس رومی کورنلیوس نپوس می آید. به گفته این منبع، هانیبال که متوجه شد منبع کافی از سلاح های متعارف را ندارد، به سربازانش دستور داد تا مارهای سمی کشنده را جمع آوری کنند.

کلئوپاترا کیست ؟حقایق عجیب در مورد کلئوپاترا

با این حال، این مدت زیادی طول نکشید، زیرا مارها هنگام ورود به کشتی ها به شدت آشفته بودند و به عنوان سلاح های بسیار مؤثر ظاهر شدند.

مارها چنان وحشت و هیاهو ایجاد کردند که ناوگان یومنس عقب نشینی کرد.

 

روش مشابهی بعدها در حدود سال ۱۹۸ میلادی مورد استفاده قرار گرفت، اما به جای مارها از عقرب استفاده شد.

در زمان محاصره هاترا (شهر عربین) در جنگ دوم اشکانی ، بمب های مشابهی ساخته شد اما پر از عقرب بود. آنها به سمت ارتش رومی امپراتور Septimius Severus پرتاب شدند و به اندازه کافی ترسناک بودند که آنها را فراری دادند .

علاوه بر این، مورخ جان آمبروز استفاده رومی ها از کندوها را که آنها نیز به سمت دشمنان خود منجنیق می کردند، ثبت می کند.

آمبروز تا آنجا پیش می رود که کاهش تعداد کندوهای عسل در امپراتوری روم را به این واقعیت نسبت می دهد که آنها به طور مداوم به عنوان سلاح استفاده می شدند.

۲.بارباروسا و منابع آب

یکی از روش‌های رایج جنگ بیولوژیکی، قبل از پیشرفت علم و فناوری مدرن، آلودگی منابع آب بود.

این کار به روش‌های مختلفی انجام می‌شد، معمولاً با انداختن مواد یا اجساد در چاه‌ها.

لورنس عربستان که بود ؟آنچه باید در مورد لورنس عربستان بدانید

این روش می تواند بسیار مؤثر باشد و راهی سریع و آسان برای گسترش بیماری ها و عفونت های کشنده در اطراف اردوگاه دشمن ارائه دهد.

یکی از مشهورترین نمونه ها مربوط به قرن دوازدهم است که این روش توسط امپراتور مقدس روم، فردریک بارباروسا استفاده شد.

در تورتونا، ایتالیا، در طول اولین کمپین ایتالیایی خود، اجساد در حال تجزیه را به چاه های دشمنش انداخت.

۳.مغول ها و طاعون

شکی  نیست که در طول تاریخ، طاعون در وحشت و وحشت مطلق پوشانده شده است.

در حالی که این ترس برای بسیاری از جوامع فلج کننده بود، برخی از آن استفاده کردند.

چندین نمونه از این بیماری مهلک در زمان جنگ مورد استفاده قرار گرفت و یکی از برجسته ترین آنها از تاریخ مغول است .

 

در دهه ۱۳۴۰، شهر کافا، در کریمه کنونی، سه سال را در محاصره مغول و کان گروه ارد طلایی، جانی بیگ، با استفاده از مزدوران ترک خود گذراند.

قابل درک است، کسانی که در داخل شهر گیر کرده بودند، بی قرار و آشفته شدند، زیرا برای مدت طولانی در داخل دیوارهای آن نگه داشته شده بودند.

طاعون همچنین مردم را ویران می کرد و باعث مرگ و ویرانی می شد.

 

مردم محاصره شده تصمیم گرفتند از این بیماری مهلک استفاده کنند.

آنها با استفاده از منجنیق شروع به پرتاب اجساد کسانی کردند که در اثر طاعون مرده بودند به سمت دشمنان خود.

سرانجام، نیروهای بیگ چندین بار تحت تأثیر قرار گرفتند. بسیاری به طاعون مبتلا شدند و مردند و نیروهای او را به میزان قابل توجهی ضعیف کردند.

۴.بریتانیا و آبله

یکی از کاربردهای معروف جنگ بیولوژیکی، گسترش عمدی آبله در میان بومیان آمریکا توسط استعمارگران بریتانیایی در طول قرن‌های ۱۸ و ۱۹ بود. 

گفته می شود که پتوهای آلوده به این بیماری به قبایل بومی داده می شد به این امید که این بیماری شیوع پیدا کند و باعث مرگ تعداد زیادی شود.

اگرچه برخی استدلال کرده اند که این بیماری به طور طبیعی به بومیان آمریکا سرایت کرده است، شواهد قانع کننده ای وجود دارد که خلاف این را نشان می دهد.

به عنوان مثال، طبق ژورنال کاپیتان شبه نظامی ویلیام ترنت ، بریتانیایی ها «به [بومیان آمریکا] دو پتو و یک دستمال از بیمارستان آبله دادند… [ترنت] امیدوار بود [د] اثر مطلوب را داشته باشد .

ادعاهایی وجود دارد که از همین روش در جاهای دیگر نیز استفاده شده است.

گفته می شود که فرمانده فورت پیت (پیتزبورگ امروزی)، کاپیتان سیمئون اکویر، پس از یک سری مذاکرات صلح شکست خورده، اقلام آلوده را به بومیان آمریکایی داد.

هنگامی  که سرهنگ هنری بوکت از کاری که اکویر انجام داده بود شنید، نوشت : “من سعی می کنم پتوهایی را که ممکن است به دست آنها بیفتد، تلقیح کنم و مراقب باشم که خودم به این بیماری مبتلا نشم.” از آنجایی که قبایل بومی آمریکا در جوامع کوچک زندگی می کردند، این بیماری به سرعت در میان آنها گسترش یافت و پیامدهای ویرانگری داشت .

۵.ناپلئون و مالاریا

در تابستان ۱۸۰۹ در طول جنگ های ناپلئون ، سربازان بریتانیایی (حدود ۳۹۰۰۰ نفر از آنها) والچرن، جزیره ای در دهانه رودخانه شلدت را اشغال کردند.

این جزیره باتلاقی و کم ارتفاع است که نه تنها آن را مستعد سیل بلکه در معرض بیماری نیز می کند. به دلیل بالا و پایین رفتن مداوم سطح آب، بیماری ها شایع بودند.

به عنوان مثال، شواهد نشان می دهد که در طول یک سفر فرانسوی که قبلاً انجام شده بود، حدود ۸۰٪ از سربازان به دلیل تب مردند.

تعداد تلفات در جزیره زمانی بدتر شد که ناپلئون و فرماندهان ارتشش عمداً جزیره را سیل کردند تا مالاریا را تشویق کنند و شرایط را برای سربازان بریتانیا بدتر کنند.

منابع از ناپلئون می‌نویسند که «ما باید با چیزی جز تب با انگلیسی‌ها مخالفت کنیم که به زودی همه آنها را خواهد بلعید .

واقعیت  این بیماری ویرانگر بود. در اوایل ماه اوت، تنها ۷۰۰ مرد به این بیماری مبتلا بودند، اما در اوایل سپتامبر، بیش از ۸۰۰۰ نفر بیمار شدند.

در نهایت، اثرات این بیماری چنان فلج کننده شد که انگلیسی ها مجبور شدند از کارزار خود دست بکشند.

 

این واقعیت بدتر شد که پزشکان در آن دوره مالاریا و نحوه درمان آن را درک نکردند.

برخی از درمان های مورد استفاده در این دوره شامل ملین ها و استفراغ ها بود که بی اثر بود. سوابق حاکی از آن است که تا پایان کارزار در فوریه سال آینده، تنها ۶۰ افسر و ۳۹۰۰ سرباز باقی مانده بودند.

این ارقام با توجه به این واقعیت که تنها ۱۰۰ مرد در درگیری های رخ داده کشته شده اند، شگفت انگیزتر شد.

۶.جنگ جهانی اول و گاز

چندین گاز در طول جنگ جهانی اول مورد استفاده قرار گرفت و آزمایش شد که بسیاری از آنها پتانسیل ایجاد اثرات مخرب را داشتند. یکی از معروف ترین آنها گاز خردل بود. نام غیرمعمول این گاز به این دلیل است که گفته می شد بوی خردل، سیر یا ترب می دهد.

گاز خردل برای اولین بار در ژوئیه ۱۹۱۷ در ایپر بلژیک استفاده شد. سربازان گفتند که “ابر درخشانی را در اطراف پاهای خود دیدند .” متأسفانه برای این سربازان، گاز خردل بسیار کشنده است زیرا نه تنها از طریق استنشاق بلکه از طریق پوست نیز قابل جذب است. این بدان معنی بود که ماسک های ضد گاز سربازان در جلوگیری از حمله بی تاثیر بود. گفته می شود که این استفاده تنها در ایپر باعث مرگ ۱۰۰۰۰ نفر شده است .

گاز باعث قرمزی و تاول زدن پوست می شود. هنگام استنشاق، تاول هایی روی پوشش ریه ایجاد می شود. اگر افراد در معرض مقدار قابل توجهی گاز قرار گیرند، قرنیه چشم مورد حمله قرار می گیرد که ممکن است منجر به نابینایی شود.

اگر قسمتی از بدن خیس باشد، حتی بیشتر در معرض خطر اثرات گاز خردل است. این به این دلیل است که یک واکنش شیمیایی به نام هیدرولیز (زمانی که آب باعث تجزیه یک ترکیب می شود) با گاز خردل بسیار سریع اتفاق می افتد. این واقعیت وقتی وحشتناک تر می شود که این واقعیت را در نظر بگیریم که شستن گاز خردل از پوست بسیار دشوار است زیرا در آب خیلی محلول نیست. اگر گاز باعث مرگ شود، مرگ سریع و بدون درد نیست و افرادی که مورد حمله قرار گرفته اند ممکن است تا شش هفته طول بکشد بمیرند.

جنگ بیولوژیکی تاریخچه ای طولانی و وحشتناک دارد. حتی در دوره های باستان، قبل از اینکه علم و فناوری به طور کامل شناخته شوند، مردم از سلاح های بیولوژیکی استفاده می کردند. بسیاری از این روش های اولیه در مهار دشمن با عواقب مرگبار بسیار مؤثر بودند.