آیا مصری ها حیوانات را می پرستیدند؟پنج باور غلط در مورد مصر باستان  

 

مرگ  با بال‌های سریع برای کسی که آرامش پادشاه را بر هم بزند خواهد آمد»  در واقع در هیچ کجای مقبره دیده نمی‌شود . نفرین وجود دارد  ، اما این یکی از آنها نبود. نفرین توت عنخ آمون از نبرد رسانه ای برای خوانندگان ناشی شد.

تایمز  گزارشی در مورد حفاری را داشت، بنابراین داستان های گمانه زنی توسط روزنامه های دیگر منتشر شد، از جمله شایعات یک نفرین. این در آشنایی پسا ویکتوریایی با  معنویت ، علاقه به گوتیک در ادبیات، وسواس فزاینده به مصر باستان و گرایش به سوغاتی های مسافران، که اغلب شامل بقایای مومیایی شده یا اشیای دیگر از مقبره ها بود، بازی کرد.

 خوانندگان  با ذوق به فکر یک نفرین افتادند . همچنین مجموعه ای از بیماری ها، تصادفات و حوادث دیگری رخ داد که اسناد به باز شدن مقبره نسبت داده اند. قابل توجه ترین مرگ لرد کارناروون بود که بودجه حفاری را تامین کرد، در ۵ آوریل ۱۹۲۳. علت مرگ یک بریدگی عفونی بود، اما رسانه ها نتوانستند در برابر اضافه کردن داستان نفرین مقاومت کنند.

 

تحقیقات جدیدتر  این ایده را که افراد حاضر در افتتاحیه پایانی نابهنگام داشته اند کاملاً رد کرده است. تنها تعداد انگشت شماری از افرادی که در افتتاحیه آنجا بودند در دهه بعد مردند و هوارد کارتر، که تیم را به سمت کشف و حفاری هدایت کرد، در سال ۱۹۳۹ در سن ۶۴ سالگی درگذشت. با این وجود، عشق ما به یک داستان خوب و شیفتگی ما به مصر باستان است. به این معنی است که “نفرین” ادامه دارد.

جسد مومیایی شده مصر باستان، از طریق Wikimedia Commons

از هر کسی در مورد مصر باستان بپرسید، و به احتمال زیاد یکی از اولین چیزهایی که به آن فکر می کنند، بقایای مومیایی شده انسان در مقبره ها است. شاید تعجب آور باشد که واقعیت دفن بسیاری از مردم در مصر باستان بسیار کمتر توضیح داده شده است. مومیایی کردن فرآیند پیچیده‌ای بود که در طول زمان اصلاح شد و به کسانی که توانایی پرداخت آن را داشتند اجازه می‌داد با سبک مومیایی شوند. می‌توانیم صنعت مومیایی کردن را به عنوان ارائه چندین سطح از بسته‌ها در نظر بگیریم، با استاندارد «طلا» که بهترین مواد و تکنیک‌ها را برای خانواده سلطنتی و سایر افراد با موقعیت بالا در نظر گرفته است.

 

روش‌ها در زمان‌های مختلف متفاوت بود، اما مومیایی‌سازی عموماً شامل چند مرحله بود: شستن و آماده‌سازی بدن با خارج کردن و دور ریختن مغز، و استخراج و حفظ برخی از اعضای داخلی (قلب معمولاً در بدن باقی می‌ماند). یک دوره کم آبی در ناترون (یک نمک معدنی طبیعی) برای حدود هفتاد روز. استفاده از روغن ها و رزین ها روی پوست و بسته شدن حفره های بدن. بسته بندی با کتانی، گاهی اوقات با تعویذی که برای محافظت در بسته بندی ها قرار می گیرد. سپس استفاده نهایی از رزین ها قبل از قرار دادن در تابوت. آیین مومیایی مقدس بود، و ما شواهد مستقیم کمی از خود مصریان باستان داریم، زیرا آنها متنی در مورد این فرآیند به جا نگذاشته‌اند، بنابراین بیشتر به گزارش‌های دست دوم هرودوت مورخ یونانی از قرن پنجم اتکا کرده‌ایم .

مشتریان نخبه می‌توانستند به سبک و سیاق زندگی پس از مرگ خود منتظر باشند، اما اگر شما جزو معدود افراد ممتاز نبودید، چه انتظاری از دفن خود داشتید؟ فرآیند ساده تری در دسترس بود و شامل کم آبی بدن و بسته بندی بدن با روغن ها و رزین های با کیفیت کمتر بود. حداقل پاکسازی داخلی و استخراج اندام های داخلی یا حل کردن آنها با روغن. البته این بدان معناست که بدن هایی که به این روش درمان می شوند بیشتر در معرض زوال هستند.

 

افراد فقیرتر ممکن است مجبور شوند به یک پاکسازی اولیه داخلی و کم آبی بسنده کنند، و ما گورستان هایی از فقیرترین افراد را می یابیم که فقط در شن ها دفن شده اند. از قضا، این یکی از کارآمدترین راه ها برای حفظ بدن است، زیرا ماسه و گرما رطوبت را از بدن خارج می کنند.

مومیایی کردن در بهترین زمان یک هنر غیر قابل پیش بینی بود. متغیرهایی مانند فاصله زمانی بین مرگ و شروع فرآیند نگهداری، مهارت مومیایی‌کننده و کیفیت مواد موجود، همگی بر نتیجه تأثیر گذاشتند. همچنین نگرانی های مدرنی مانند کنترل محیطی موزه و امکانات ذخیره سازی برای حفاظت وجود دارد. برخی از اجساد مومیایی شده به طرز عالی حفظ شده اند، که ظاهری واقعی دارند، اما برخی دیگر، حتی با بهترین تلاش ها، چندان خوب عمل نکردند. بقایای برخی از فراعنه پادشاهی جدید (حدود ۱۵۵۰ تا ۱۰۶۹ قبل از میلاد) اوج این هنر است که از مزایای قرن‌ها آزمایش است، مانند سیتی اول و پسر و وارثش رامسس دوم (اغلب به نام رامسس بزرگ شناخته می‌شود) . آنها با آرامش در کنار سایر خانواده های سلطنتی در موزه ملی تمدن مصر دراز می کشند و بازدیدکنندگان از دیدن چهره های باستانی برخی از مشهورترین نام های تاریخ به وجد می آیند. با این حال، این استثنا است، نه یک قاعده.

کتیبه در معبد اقصر

یکی از چیزهای اصلی مرتبط با مصر باستان، نوشتن هیروگلیف است، اما، مانند مومیایی کردن، این مهارت فقط برای افراد معدودی برخوردار بود. این ممکن است تعجب آور باشد زیرا نوشتن در همه جا وجود دارد – روی پاپیروس ها، در مقبره ها، روی بناهای تاریخی – اما واقعیت این بود که تعداد بسیار کمی از مصریان باستان می توانستند بخوانند یا بنویسند. محاسبه یک رقم دقیق دشوار است، اما محققان عموماً تخمین می‌زنند که سطح سواد فقط در حدود ۳-۵٪ است که برخی آن را تا ۰.۴٪ پایین می‌آورند. ما در بسیاری از متون از دهکده کارگران مقبره سلطنتی در دیرالمدینه، در ساحل غربی اقصر، منبع ارزشمندی داریم، اما این یک یافته غیرعادی است. اگر خودتان نمی توانستید بخوانید یا بنویسید، می توانید شخص دیگری را استخدام کنید تا این کار را برای شما انجام دهد، اما چقدر این کار ضروری بود و چه کسی در جامعه واقعاً می تواند این کار را انجام دهد؟

 

نوشتن یک اختراع ضروری بود تا به فرهنگ هایی با سطوح فزاینده سلسله مراتب اجتماعی، پیشرفت تکنولوژیکی و هویت گروهی اجازه دهد تا سوابق را مدیریت کنند. اهمیت نویسندگی را نه تنها در حضور دائمی آن، بلکه در ارتباط آن با اداره، مذهب و هنر می توان دریافت. در مصر باستان، کلمات مقدس و جادویی بودند – آنها گفتار خدایان ( medu netjer، “کلمات الهی”) بودند که توسط خدای خالق Ptah هدیه شده بودند . این ویژگی توسط یونانیان باستان تصدیق شده است، که ما از آنها کلمه هیروگلیف (“حکاکی مقدس”) را دریافت می کنیم.

قدیمی ترین شواهد نوشتن در مصر باستان به حدود پنج هزار سال پیش برمی گردد و با ظهور دولت مرتبط است. پالت نارمر (حدود ۳۱۰۰ قبل از میلاد) نشان می‌دهد که حتی در این مرحله اولیه، بازنمایی پادشاه و ایده‌های مرتبط با آن مانند تسلط و اقتدار در تصاویر به خوبی شکل گرفته و با علائم هیروگلیف تقویت شده‌اند. اینها شامل نام پادشاه است که بین تصاویر یک الهه حک شده و در یک سرخ (نماد کاخ سلطنتی و شناسه پادشاهان اولیه) محصور شده است.

 تحصیل  در مصر باستان برای همه نبود، بنابراین افراد کمی خواندن و نوشتن را یاد گرفتند. مشاغلی مانند کاتب معمولاً از پدر به پسر منتقل می‌شد و کسانی که باسواد بودند عمدتاً در مشاغلی مانند دربار، کشیش و خزانه‌داری از نخبگان بودند. از آنجایی که نوشتن ابزاری برای بوروکراسی است، این بدان معناست که دسترسی به دانش و کنترل روی ثبت و روایت بسیار محدود است. حتی هنرمندانی که روی کتیبه‌های زیبای هیروگلیف کار می‌کردند، همگی قادر به خواندن و نوشتن، کپی کردن کتیبه‌های دیگر یا آموزش توسط یک سرکارگر باسواد نبودند.

 بسیار نزدیک بود، اغلب با ترکیب برای ایجاد پیامی قوی تر، و ما می توانیم این را در زیبایی فرم که خط هیروگلیف است مشاهده کنیم . هیروگلیف های رسمی برای کتیبه ها در معابد و مواردی از این قبیل، حک شده در سنگ به عنوان بیانیه ای دائمی مناسب برای چنین مکان معتبر، در حالی که خط شکسته تر برای نوشتن روزمره استفاده می شد. پاپیروس گران بود، بنابراین استفاده از کتان، تکه های سفال، چوب یا هر سطح دیگری رایج تر بود.

 

از نظر خواندن، ما عادت کرده‌ایم که بتوانیم ادبیات مصر باستان را بر روی کاغذ، چه به صورت اصلی و چه به صورت ترجمه، مطالعه کنیم، اما اکثر مردم در آن زمان نمی‌توانستند به چنین متون دسترسی داشته باشند، حتی کمتر آن‌ها را بخوانند. بسته به نوع متن، ممکن است اجرا یا تلفظ شده باشند.

علاوه  بر این، بسیاری از کتیبه‌هایی که در بافت‌های باستانی می‌بینیم، قرار نبودند دیده شوند. معابد مکان‌هایی تاریک و منحصر به فرد بودند و در برخی قسمت‌ها فقط خدایان کلمات را می‌دیدند. عمل مقدس نوشتن به اندازه خود کلمات مهم بود. مقبره ها دارای یک منطقه قابل دسترس، یک کلیسای کوچک بود که مردم می توانستند برای بازدید و نذورات و غیره بیایند، اما اتاق تدفین با تمام متون آن روی تابوت، پاپیروس های تشییع جنازه، روی دیوارها، قرار نبود زمانی که کسی به آن دسترسی داشته باشد. مهر و موم شده است.

تابوت گرانیتی برای گاو نر آپیس در سراپیوم د

“مصرهای باستان حیوانات را می پرستیدند” عبارتی است که اغلب استفاده می شود، اما آیا این حقیقت داشت؟ به یک معنا، بله، اما چیزهای بیشتری در آن وجود داشت. مردم خود حیوانات را نمی پرستیدند، بلکه به ارتباط آنها با خدایان احترام می گذاشتند. استثنائات کمی وجود داشت، مهم ترین آنها گاو نر آپیس بود که گمان می رود کا (مفهومی تقریباً معادل روح یا جوهر زندگی) خدای خالق Ptah، حامی صنعتگران باشد. مرکز فرقه Ptah در ممفیس بود، با خیابانی که آن را به یک دخمه وسیع معروف به سراپئوم، جایی که گاوها در آن دفن می‌کردند، متصل می‌کرد.

 

گاو نر آپیس یک حیوان بسیار خاص بود و با نشانه گذاری هایش انتخاب می شد. ویژگی‌های خاصی باید وجود داشت تا بتوان آن را به‌عنوان آواتار خدا شناسایی کرد – یک برق سفید روی پیشانی‌اش، شکل ماه در کنارش، موهای دوتایی در دمش، نشانه‌های کرکس در پشت آن، و یک علامت اسکراب در زیر آن. زبان. هنگامی که به عنوان حیوان مناسب تأیید شد، به معبد برده شد و به عنوان یک شخصیت عبادت و واسطه بین مردم و خدایان نصب شد و از طریق حرکاتی که توسط کاهنان تفسیر می شد، به عنوان یک اوادی عمل می کرد. گهگاه در روزهای جشنواره بیرون آورده می شد. مادر گاو نر نیز در معبد نصب شد و با احترام رفتار شد.

 در هر زمان تنها یک گاو آپیس وجود داشت، و هنگامی که مرد، مومیایی شد و با مراسمی عالی در سراپیوم، در یک تابوت بزرگ با افتخارات کامل و یک استلا که زندگی آن را نشان می‌داد، دفن شد. گاوی که آپیس را به دنیا آورد به عنوان مادر گاو نر مقدس نیز مورد احترام بود.

گاو نر یکی از حیواناتی بود که از قدیم الایام، به دلیل قدرت و باروری، تصویرهایش با پادشاه مرتبط بود. دیگر حیوانات سلطنتی شامل شیر (همانطور که در ابوالهول بزرگ در جیزه دیده می شود)، شاهین و مار بودند. این خصوصیات با خدایان مختلف مرتبط شد و منجر به صنعت وسیع مومیایی شد که اندازه آن برای مردم تحت الشعاع قرار گرفت.

 

برخی از خدایان مانند باستت ، آنوبیس و توث ، هدایای بیشتری نسبت به دیگران جذب کردند . آنها به ترتیب به عنوان خدایان خانواده، مرگ و دانش در دین مصر باستان حضور پررنگی داشتند و مراکز مذهبی آنها به زیارتگاه تبدیل شد. بیشتر مردم نذری را ترک کردند، معمولاً مومیایی از حیوانی که نزدیک‌ترین ارتباط را با آنها داشت – در این مورد، گربه، سگ و صمغ. به معنای واقعی کلمه میلیون ها حیوان و پرنده مومیایی شده در این مکان ها وجود دارد، زیرا این فرقه ها در طول قرن ها دوام آوردند و به ویژه در زمان های بعد فعال شدند.

همه مومیایی‌ها کامل نبودند – تحقیقات نشان داد که بسیاری از آنها « جعلی » بوده‌اند که عمدتاً از بسته‌بندی یا فقط بخشی از حیوان مانند بال یا سر تشکیل شده‌اند. شواهدی وجود دارد که برخی از کشیش‌های بی‌وجدان در یک کلاهبرداری از مومیایی‌های جعلی دست داشته‌اند، اما در بیشتر موارد این یک جعلی به معنای تلاش برای کلاهبرداری از زائران نیست. بلکه یک مورد عرضه و تقاضا بود. غیر عملی بودن پرورش یا گرفتن برخی از حیوانات به طور خاص (مثلاً رپتورها) و این ایده که یک قسمت نمایانگر کل است به این معنی است که بیشتر در مورد ژست و قصد است.

معابد یک برنامه اصلاح نژادی داشتند که هدف آن تامین صنعت مومیایی کردن حیوانات بود، بنابراین ممکن است برای ما تعجب آور باشد که مصریان باستان به همان اندازه که ما آنها را دوستدار حیوانات می‌دانیم، در این مورد بالینی بودند. با این حال، آنها در کنار حیوانات کار خود زندگی می کردند و آنها را به خوبی نگهداری می کردند، و ما شواهدی مبنی بر محبت واقعی به برخی از حیوانات خانگی داریم. مورد خاص شاهزاده توتموس است که یک تابوت سنگی برای گربه مورد علاقه خود فراهم کرد که با کتیبه های تدفین، تصاویر نذورات و نام او – تامیوت – کامل شد. او حتی تصویر شبتی خود (شکلی که نشان دهنده یک خدمتکار برای زندگی پس از مرگ است) برای داشتن صورت گربه به جای انسان اقتباس شده است.

 

همیشه نمی‌توان گفت که نقش خاص یک حیوان در زندگی یا مرگ چه بوده است، اما رابطه مصر باستان با آنها فراتر از طبقه‌بندی ساده است، به گونه‌ای که امر الهی و سکولار در اعمالشان بازنمایی می‌شود.

آخناتون و نفرتیتی از طریق موزه مصر، قاهره، به آتن تقدیم می کنند

آخناتون، دهمین فرمانروای سلسله هجدهم، نامناسب، بدعت گذار ، دیوانه و مسبب مسلماً مشکل سازترین زمان در تاریخ مصر باستان – دوره آمارنا – خوانده می شود . آیا او واقعاً با سایر پادشاهان تفاوت داشت؟

 

آخناتون سلطنت خود را به عنوان آمنهوتپ چهارم آغاز کرد، اما در پنجمین سال قدرتش نام خود را تغییر داد – که نشان دهنده تغییر رسمی در ایدئولوژی او بود. آمنهوتپ (“آمین راضی است”) اکنون “روح خورشید” بود. او همچنین پایتخت ایالت را از تبس به مکانی که قبلاً استفاده نشده بود در مصر میانه – Tell al-Amarna امروزی – منتقل کرد که نام آن دوره را از آن گرفته ایم. اختاتن باستانی (“افق آتن”) به هیچ خدای یا پادشاه دیگری متصل نبود و دشت های بادگیر آن مکان ایده آلی برای شروع ساختن دیدگاه آخناتون از پادشاهی بود.

آتن قرص خورشید بود و کانون عبادت بر روی پانتئون استاندارد مصر در شهر جدید بود. برخلاف تصور رایج در مورد ماهیت مطلق تصمیم آخناتون، خدایان دیگر ممنوع نبودند، بلکه تنزل رتبه داشتند. به جای توحید ، دقیق تر است که آن را تک گرایی بنامیم. هنوز هم برای خدایان مانند گاو نر منویس و ری هدایایی داده می شد، اگرچه اینها خدایان مرتبط با خورشید بودند، بنابراین با نقشه آخناتون مطابقت داشتند.

آخناتون یک کارزار خصمانه علیه آمون ادامه داد و تا جایی که امکان داشت نام خدا را حذف کرد، اما باید توجه داشته باشیم که آمون، به عنوان خدای اصلی پایتخت قدیمی تبس، احتمالاً به دلایل سیاسی و همچنین مذهبی مورد هدف قرار گرفت. فرقه آمون بسیار قدرتمند بود و کاهنان اعظم بر بسیاری از مناطق حکومتی و بوروکراسی کنترل داشتند و این یکی از راه‌های کاهش نفوذ آنها بود. دور شدن از تبس، و تغییر شیوه عبادت آخناتون نیز کنترل آنها را سست کرد، زیرا تنها کسی که مجاز به انجام هدایا و مراسم مورد نیاز بود، خود پادشاه بود.

 

Scholarship او را متهم کرده است که یک پادشاه جدا شده است و به میل خود از مسائل سیاسی بی اطلاع است، در حالی که او زمان خود و منابع مصر را بر روی این فرقه جدید در Ahetaten متمرکز کرده است. آتن در واقع یک خدای بسیار قدیمی بود که در دوران سلطنت آمنهوتپ سوم، پدر آخناتون، شهرت یافت، اگرچه بدون شک دوره آمارنا اوج این فرقه بود.

حفاری ها در این شهر نشان داده است که در این پروژه ساختمانی عظیم از مقادیر زیادی مواد، مواد غذایی برای هدایا و نیروی انسانی استفاده شده است که بیشتر آن بر کاخ سلطنتی و معابد آتن متمرکز شده است. تجزیه و تحلیل مواد اسکلتی از گورستان ها نشان می دهد که ساکنان سخت کار می کردند و بسیاری از آنها سوء تغذیه داشتند. آمارنا شاید فرصتی برای رشد به شهر زیبایی که در نظر گرفته شده بود را نداشته باشد، زیرا این یک تلاش کوتاه مدت بود، اما واقعیت تجارب مختلط زندگی در آنجا به تصویر آخناتون به عنوان بی توجهی به مردمش افزوده است.

 

مجسمه عظیم آخناتون، فلیکر/گری تاد

یکی از بحث های اصلی در مورد آخناتون ظاهر او و اینکه چه چیزی ممکن است نشان دهد است. تئوری ها مشکلات یا بیماری های ژنتیکی را مطرح کرده اند، اما تا حد زیادی رد شده اند. یکی از موانع ماهیت هنر مصری است که ایده ها و مفاهیم را به جای واقعیت منتقل می کند، بنابراین ما نمی توانیم از آن برای تعیین ظاهر آخناتون استفاده کنیم. مجسمه های او پرتره نیستند، بلکه بیانیه ایدئولوژی هستند. ظاهر آندروژن او با باسن های پهن، سینه ها و لب های پر با تصاویر کلاسیک پادشاهان مصر باستان در تضاد است، اما برخی از این ویژگی ها قبلاً در شمایل نگاری پدرش دیده شده است. همانطور که بررسی دقیق کتیبه ها نشان می دهد بسیاری از تصاویر خود او در واقع خود پادشاه نیستند. به عنوان قرص خورشید، آتن نه مذکر است و نه ماده و ناملموس بودن وجود آن به شکل آخناتون تسخیر شده است .

جسد در مقبره KV55 در دره پادشاهان تا حد زیادی پذیرفته شده است که بقایای آخناتون یا یکی از بستگان بسیار نزدیک است و در پارامترهای نسبتاً عادی قرار دارد. با این حال، تابوت مربوطه آسیب دیده است، عمدتاً در صورت و جایی که نامش می بود، بنابراین این نشان دهنده خصومت از طرف های خاص است. او ممکن است برخلاف عقاید برخی از مردم در مورد آنچه منظور از دستور بود، مخالفت کرده باشد، اما او همچنان به عنوان یک پادشاه به خاک سپرده شد، حتی اگر آنطور که او می خواست در اختاتن نبود.

 

از نظر ارتباطات سیاسی، آخناتون ارتباط خود را با قدرت های خارجی و دولت های تابعه حفظ کرد، همانطور که در نامه های آمارنا دیده می شود. این آرشیو اسنادی است که در اواخر قرن نوزدهم در شهر مرکزی یافت شد و شامل حدود ۳۵۰ نسخه از حروف است که بر روی لوح های گلی به خط میخی حک شده است. علاوه بر آخناتون، پدرش آمنهوتپ سوم و مادر تیه در این نامه ها نام برده شده است که نشان دهنده مشارکت آنها در سیاست بین المللی است. آخناتون این کار را ادامه داده است، و همچنین به همسر بزرگ سلطنتی خود، نفرتیتی، جایگاهی برابر داده است. غیرعادی است که یک پادشاه و ملکه در چنین سطحی قرار داشته باشند، اما بی سابقه نیست، و دخالت کل خانواده سلطنتی در آیین آتن، کشیشی را بیش از پیش از خود بیگانه می کند و کنترل پادشاه بر شهر را تقویت می کند.

مرگ آخناتن منجر به برچیدن شهر او شد. پسرش توتانخ آمون (توتانخ آتن در بدو تولد)، خدایان قدیمی را احیا کرد و تبس بار دیگر پایتخت شد. متأسفانه، توت عنخ آمون و جانشینان بلافصل او، آی و هورمهب ، هنوز در سایه آخناتون و آلوده به معاشرت بودند. پادشاهان آمارنا از سوابق حذف شدند و نام و تصویر آخناتون مخدوش شد، بنابراین به نظر می رسد که او احساسات شدیدی را در گذشته و حال برانگیخته است. با این حال، او آنقدرها که برخی ممکن است بگویند غیرمتعارف نبود.