رگنار لودبروک وایکینگ افسانه ای که بود

کشف داستان Ragnar Lodbrok. وایکینگ افسانه ای که اروپای قرن نهم را به وحشت انداخت.

بین قرن های ۹ و ۱۱، هیچ کس در اروپای غربی از بربریت وایکینگ ها در امان نبود.

اگر علاقمند به این دست مطالب هستید اینجا را کلیک کنید .

از اسکاندیناوی گرفته تا سواحل اسکاتلند و انگلیس، بریتانی و حتی قاره آمریکا، وایکینگ ها در دریاها حرکت کردند و به سرزمینی که با آن برخورد کردند حمله کردند. یکی از فرماندهان جنگجو به‌عنوان یک جنگجوی سرسخت و حیله‌گر، نام خود را به‌عنوان یک جنگجوی سرسخت و حیله‌گر بر سر زبان‌ها انداخت و هر کجا که فرود آمد، وحشت را گسترش داد: رگنار لودبروک.

رگنار لودبروک افسانه ای که بود؟

یکی از شناخته شده ترین پادشاهان وایکینگ ها، راگنار لودبروک افسانه ای است. او به عنوان یک جنگجوی نترس و حیله گر شناخته می شد که هر سرزمینی را که به آن نگاه می کرد فتح می کرد.

در دنیای مسیحیت، راگنار به عنوان یک جنگجوی جسور شناخته می شد که شمال غربی فرانسه را ویران و غارت می کرد. اسناد متعددی نیز از او به عنوان یک پادشاه بزرگ سوئد و دانمارک یاد می کنند که به دلیل بهره برداری های نظامی خود در بریتانیا و اروپای غربی شناخته شده است.

رگنار و پسرانش چندین دهه اروپا را به وحشت انداختند. با این حال، حقایق گزارش شده متفق القول نیستند. تشخیص اینکه داستان کجا تمام می شود و افسانه شروع می شود دشوار است .

شش نمونه دیوانه کننده از جنگ بیولوژیکی که در طول تاریخ استفاده شده است

رگنار با وجود شهرتش به عنوان یک جنگجوی بی رحم، یک تاجر نیز بود. او پس از غارت کالاهای فراوان، تاجری ماهر شد تا گنج های خود را بفروشد. وایکینگ ها برای رسیدن به دریای مدیترانه و شمال آفریقا در امتداد دو مسیر تجاری اصلی حرکت کردند: یکی از جزایر بریتانیا و دیگری عبور از کانال مانش. آنها همچنین در کنار رودخانه های سراسر اروپا حرکت کردند. وایکینگ ها به طور پایدار تجارت خود را در شهرهایی مانند دوبلین یا کیف ایجاد کردند. آنها مواد گرانبهایی را که در وطنشان یافت می شد، مانند کهربا، عاج ماهی دریایی و پوست حیوانات، با ادویه جات، فلزات و هر ماده ای که در خانه پیدا نمی کردند، مبادله می کردند.

وایکینگ ها از این سفرها برای دستگیری مردان، زنان و کودکان استفاده کردند تا آنها را به عنوان برده در بازارهای شرقی بفروشند.

پادشاهی فرانک های غربی 

در آغاز قرن نهم، شارلمانی توانا بر امپراتوری کارولینژ، که بیشتر قاره اروپا را پوشش می داد، حکومت می کرد.

قلمرو امپراتوری وسیع بود و به خوبی توسط ارتش شارلمانی محافظت می شد، به ویژه در برابر وایکینگ ها.

چندین دهه از زمانی که جمعیت فرانسه غربی با جنگ ها یا تهاجمات مواجه شده بود می گذشت.

پس از مرگ شارلمانی و پسرش لویی پارسا، چندین وراث بر سر تاج با هم نزاع کردند.

با معاهده وردن، امپراتوری به سه قلمرو به سرپرستی نوه‌های شارلمانی تقسیم شد: لوتر پادشاه فرانسه میانه شد. لویی دوم آلمانی پادشاهی فرانسه شرقی را به دست گرفت و چارلز طاس پادشاه فرانسه غربی بود.

کلئوپاترا کیست ؟حقایق عجیب در مورد کلئوپاترا

فرانسه غربی از شمال اسپانیا تا منطقه فلاندر در بلژیک امروزی امتداد داشت. پادشاهی قبل از پادشاهی فرانسه بود.

اگرچه پادشاهان قبلاً پاریس را پایتخت خود قرار داده بودند، این شهر به طور موقت در دوران سلطنت شارلمانی و جانشینانش نقش خود را از دست داده بود.

چارلز طاس، پادشاه فرانسه غربی، تمام تلاش نظامی خود را بر مبارزه با برادرانش متمرکز کرد تا تمامیت قلمرو خود را حفظ کند. او همچنین با بریتانی که بخشی از قلمرو او نبود، جنگید.

با این حال، با انجام این کار، بقیه پادشاهی خود را بدون محافظت و درماندگی رها کرد. وایکینگ ها به خوبی از این نزاع برادرانه آگاه بودند و با افزایش حملات خود علیه فرانسیای غربی از این موقعیت نهایت استفاده را بردند. نبوغ نظامی راگنار ناشی از توانایی او در انتخاب زمان مناسب برای حملاتش بود.

حمله رگنار به فرانسه غربی

وایکینگ ها اولین حملات خود را در حدود سال ۸۲۰ در غرب فرانسیه انجام دادند. ارتش های ساحلی به سرعت آنها را شکست دادند زیرا وایکینگ ها به اندازه کافی آماده نبودند. با این حال، تقریباً بیست سال بعد، در سال ۸۴۱، وایکینگ‌ها و رئیسشان اسگیر شروع به بالا رفتن از رودخانه سن کردند و تمام شهرها، دهکده‌ها و صومعه‌هایی را که با آنها برخورد کردند، ویران و غارت کردند. از آنجایی که آنها تقریباً با هیچ مقاومتی روبرو نشدند، وایکینگ ها به سرعت در داخل خاک گسترش یافتند .

اولین تلفات در مسیر وایکینگ ها، جوامع مذهبی مانند صومعه سنت اوئن در روئن و ابی ژومیژس بودند. راهبان بازمانده صومعه های خود را رها کردند. پس از حملات وایکینگ ها، همه جوامع مذهبی بی پول باقی ماندند و در سراسر پادشاهی پراکنده شدند.

 

از آنجایی که تمام زندگی قرون وسطایی توسط مذهب اداره می شد، تصور صرف حمله به نمایندگان آن غیرقابل تصور بود. این به شهرت وحشتناک وایکینگ ها کمک کرد . از آنجایی که صومعه ها مستحکم نبودند و راهبان مسلح نبودند، جوامع مذهبی که دارای مقادیر زیادی ثروت و کالا بودند، اهداف آسانی بودند.

 

چرا مردم اینقدر از وایکینگ ها می ترسیدند؟

اگر وایکینگ‌ها سال‌ها بر اروپا تسلط داشتند، به این دلیل بود که آنها چیزی را در اختیار داشتند که سایر کشورها نداشتند. مهارت ساخت کشتی های قدرتمند نجاران به طرز ماهرانه ای کشتی های وایکینگ ها را می ساختند. آنها به اعماق آب نرفتند و آنها را قادر ساختند که از طریق آبهای کم عمق و همچنین دریاهای عمیق عبور کنند.

 

وایکینگ ها همچنین یک تکنیک تهاجم بسیار موثر را توسعه دادند. آنها معمولاً آداب و رسوم مردم محلی را به خوبی می دانستند و زمانی را انتخاب می کردند که مردم محلی کمترین انتظار حمله آنها را داشتند. آنها به سرعت به روستاها و شهرها یورش بردند و ارزشی را که می توانستند پیدا کنند غارت کردند و خانه ها و ساختمان ها را به آتش کشیدند و هرج و مرج و بی نظمی را در میان مردم به وجود آوردند.

وایکینگ ها در هنر ترساندن قربانیان خود استاد بودند. حتی ظاهر آنها شجاع ترین مردان را می ترساند. این جنگجویان قد بلند و قوی با موهای بلند و ریش ممکن است خالکوبی و پودر تیره دور چشمانشان داشته باشند که نگاه یخی آنها را برجسته کرده است. آنها همچنین صداهای بلند می دادند، جیغ می زدند و اسلحه های خود را به سپر خود می کوبیدند.

وایکینگ‌ها سلاح‌های قدرتمندی نیز داشتند، از جمله شمشیرهای ساخته شده از آهن و فولاد، همچنین تبر و نیزه. این سلاح ها سبک و خوش دست بودند. سربازان آنها می توانستند چندین نفر از آنها را در یک زمان حمل کنند و مسافت های طولانی را پیاده روی کنند. حتی اگر در تصور جمعی امروزی، وایکینگ‌ها کلاه ایمنی شاخدار به سر می‌گذاشتند، هیچ مدرکی دال بر استفاده از کلاه ایمنی در هنگام نبرد وجود ندارد. این فضولات ناخوشایند ممکن است روی کلاه ایمنی برای مراسم یا راهپیمایی استفاده شود.

 

افسانه های دیوانه و وایکینگ ها

رگنار همچنین می‌توانست روی دیوانه‌های خود حساب کند که در زبان نورس قدیم به معنای پیراهن خرس یا پوست خرس است. این جنگجویان ترسناک که تقریباً هیچ چیز جز پوست حیوانات روی سر و پشت خود نمی‌پوشیدند، در خط مقدم نبردها ایستادند. شناخته شده بود که آنها وارد یک خشم حیوانی، مقدس و تقریباً خلسه مانند می شوند و آنها را تقریباً شکست ناپذیر می کند. زبان انگلیسی کلمه بیرسرک را به معنای موجی از عصبانیت خارج از کنترل درآورده است. آنها کمک زیادی به شهرت وایکینگ ها به عنوان مبارزان تشنه به خون کردند.

بزرگترین دستاورد برای یک وایکینگ جمع آوری ثروت عظیم یا زمین وسیع نبود، بلکه این بود که در نبرد با شمشیر در دست بمیرد. طبق اساطیر وایکینگ ها ، مبارزان شجاعی که در نبرد جان خود را از دست می دهند، به والهالا، در قلمرو خدای اودین دسترسی پیدا می کنند. والکری ها قهرمانانه ترین را در میدان نبرد انتخاب کردند تا آنها را به اودین بیاورند.

Valkyries، به معنای “انتخاب کننده کشته ها”، شخصیت های زنی بودند که بر فراز میدان جنگ پرواز کردند و شجاع ترین مبارزان را شناسایی کردند تا آنها را به والهالا ببرند. این چشم انداز به جنگجویان وایکینگ چشم انداز دلگرمی در مواجهه با خطر و شجاعت برای مبارزه خوب داد.

رگنار لودبروک و محاصره پاریس

در  مارس ۸۴۵، رگنار با ۱۲۰ کشتی و ارتشی متشکل از ۵۰۰۰ تا ۶۰۰۰ نفر به پاریس رفت. پادشاه وایکینگ تشنه فتوحات و ثروت بود.

هنگامی که ساکنان پاریس از حمله راگنار شنیدند، در چکمه های خود می لرزیدند زیرا شهرت وحشتناک لودبروک پیش از او بود. طبق یک افسانه، راگنار و وایکینگ هایش بی امان با ارتش چارلز طاس جنگیدند. راگنار نه تنها پاریس، بلکه کلیسای برجسته سنت دنیس را نیز در چند مایلی شمال شهر تهدید کرد. صومعه قرون وسطایی گورهای پادشاهان سابق فرانسه و گنجینه های بزرگ را در خود جای داده بود.

همانطور که نقشه  رگنار به گوش پادشاه رسید، پادشاه ارتشی را جمع کرد و تصمیم گرفت منتظر وایکینگ ها در بالادست پاریس باشد. مردان پادشاه در هر دو ساحل رود سن تقسیم شدند. رگنار تصمیم گرفت بر روی یکی از اردوگاه های پادشاه تمرکز کند و اکثر مخالفان خود را سلاخی کرد.

وایکینگ ها ده ها سرباز را اسیر کردند و به طرز وحشیانه ای در مقابل چارلز طاس به قتل رساندند و او را چنان ترساند که او و سربازان زنده مانده فرار کردند و پاریس را به خشم وایکینگ رها کردند .

در آن زمان، تنها قسمت مستحکم پاریس، جزیره ایل د لا سیته ، جزیره ای در رودخانه سن در قلب پاریس بود. دیوار قدیمی رومی شهر مدتها بود که فرو ریخته بود و رودخانه سن خود تنها سیستم دفاعی بود. پاریسی‌ها در مقابل لودبروک و ارتشش شانسی نداشتند، بنابراین بیشتر پاریسی‌ها از شهر گریختند و آنچه را که می‌توانستند حمل کنند با خود بردند.

در  ۲۸ مارس ۸۴۵، رگنار لودبروک و افرادش پاریس را غارت کردند. متأسفانه برای وایکینگ ها، پاریسی ها قبلاً با گرانبهاترین وسایل خود فرار کرده بودند. علاوه بر این، چند تن از مردان راگنار از اسهال خونی رنج می بردند و درگذشتند. با این حال، لودبروک این ایده مبتکرانه را داشت که فرستاده ای را نزد چارلز طاس بفرستد و در ازای خروج آنها جایزه بخواهد.

حتی اگر پادشاه می توانست از این فرصت برای شکست وایکینگ ها استفاده کند، ناامید بود. چارلز طاس مرتکب اشتباه بزرگی شد که به وایکینگ ها ۷۰۰۰ لیور نقره و طلا تقدیم کرد که مقدار قابل توجهی برای آن زمان بود. با انجام این کار، پادشاه در را به روی چندین دانگلد دیگر یا «مالیات دانمارکی» باز کرد که برای خرید رحمت وایکینگ ها پرداخت می شد. وایکینگ ها با موفقیت از این تاکتیک برای دریافت مبالغ هنگفت پول در فرانسه و همچنین در انگلستان استفاده کردند. رگنار پیشنهاد پادشاه را پذیرفت و به دانمارک رفت. او در راه بازگشت به خانه، روستاهای بیشتری را در شمال فرانسه غارت و ویران کرد.

وایکینگ ها در چندین موقعیت دیگر نیز به پاریس حمله کردند. در سال ۹۱۱، شاه چارلز ساده، در ازای محافظت از وی در برابر حملات آتی وایکینگ، زمینی را به وایکینگ رولو در شمال غربی فرانسه داد. رولو اولین دوک نرماندی شد که به معنای واقعی کلمه “سرزمین شمالی ها” است. پادشاه وایکینگ به وعده خود عمل کرد و از پاریس در برابر حملات وایکینگ ها محافظت کرد.

حقایق تاریخی و عناصر تخیلی در هم می آمیزند تا اسطوره راگنار لودبروک را شکل دهند. امروزه، رئیس وایکینگ ها یکی از شخصیت های اصلی مجموعه تلویزیونی معروف وایکینگ ها است که به شهرت طولانی مدت رگنار کمک کرده است.