کتایون ریاحی با خودش چی کار کرده؟ | رونمایی کتایون ریاجی از چهره بعد از عملش با چتریای بلوند

سرویس هنرمندان چمدون ،کتایون ریاحی بازیگر سالمند و پیشکسوت دیگر از صحنه نمایش کناره گیری کرد. کتایون ریاحی متولد ۱۰ دی ۱۳۴۰ است. کتایون ریاحی از همسر جدیدیش ۱۲ سال بزرگتر است. کتایون ریاحی فارغ التحصیل رشته ادبیات و زبان فارسی از دانشگاه تهران است. کتایون ریاحی در ویدئو زیر از بیماری اش پرده برداری کرد.

کتایون ریاحی از هنرمندان «بی حاشیه» و «خلوت» کشور است که خصوصا در این سالها کمتر حضوری از او دیده‌ ایم. خبرنگار به بهانه سالروز تولد این هنرمند در تماسی تلفنی از او می خواهد از دنیای هنری‌اش صحبت کند و اینکه آیا واقعا قصد بازگشت به بازیگری به خصوص فضای تلویزیون را دارد؟

ریاحی ابتدا درباره آرزوهایی که در سالروز تولدش برای خودش و مردم کشورش دارد، می گوید: تشکر برای تبریک تولد؛ امیدوارم روزهای خوب از راه برسند، قبل از اینکه دیر شود. روز تولدم برایم زمانی خوشحال کننده و خوب خواهد بود که احساس کنم همه آدم ها در شرایط خوبی زندگی می‌کنند و ما دیگر غم آنها را نداشته باشیم، آن روز برایم روز تولدم است.

ریاحی سخنانش را اینگونه ادامه می دهد: فکر می‌کنم که هموطنانم و در نهایت تمام مردم کره زمین در شرایط فعلی در فشار خاصی زندگی می کنند؛ از شرایط محیط زیست و تغییرات آب و هوایی گرفته تا کرونا و فقر و گرسنگی که متاسفانه در حال گستردگی است. امیدوارم روزی تمام این مشکلات حل شود تا حال ما هم خوب باشد.

وی که ایفای نقش زلیخا در سریال «یوسف پیامبر(ع)» آخرین حضورش در دنیای هنر بود و پس از آن به اختیار خودش از دنیای بازیگری خداحافظی کرد، درباره اینکه راهکار و پیشنهادی برای بهبود شرایط فعلی فرهنگ و هنر و به خصوص صداوسیما دارد و اگر شرایط فراهم شود، بار دیگر شاهد حضورش خواهیم بود؟ خاطرنشان می کند: درباره تلویزیون واقعاً نمی دانم چه پیشنهاد یا راهکاری بدهم چون طبیعتا کسانی هستند که از حرف هایی که من می زنم خوششان نمی‌آید؛ بنابراین درباره صداوسیما فقط می توانم بگویم با کدام پیشنهاد می شود درست کرد خانه ای را که از پایبست ویران است و اینکه اصلا آیا کسی به پیشنهاد من گوش می دهد؟

این هنرمند سپس درباره اینکه دوست دارد باز هم برای مردم کشورش کار کند؟ اظهار می کند: به نظرم در حال حاضر بزرگترین معضل صداوسیما این است که تلویزیون برای مردم نیست و به یک سخنگو و ابزاری برای گروهی خاص تبدیل شده که متاسفانه نمی‌دانیم آیا حقیقتا دوست هستند؟! مسلم است که من هنرمند دوست دارم باز هم برای مردم کشورم کار کنم، مگر به غیر از مردم برای چه کسی می توانم کار کنم؟ کار من برای مردم است اما آنهایی که می گویند هنرمندان چه کار کرده‌اند، من در اینجا در پاسخ می‌گویم هنرمندان واقعا چه ها نکرده اند؟ البته منظورم از این صحبت ها هنرمندان اصیلی هستند که زحمت می کشند. ما هنرمندان اصیلی داریم که واقعاً دوست دارند کار کنند، آیا به آنها اجازه می دهند که کار کنند؟

ریاحی در ادامه در پاسخ به این پرسش که کارنامه هنری و اجتماعی اش را در این سالها چطور ارزیابی می کند و آیا از عملکرد خودش راضی است؟ اینگونه پاسخ داد: نه اینکه از خود راضی باشم، خیر؛ اما فکر می‌کنم با وجود بی حاشیه بودن و خلوت گزینی که همیشه داشتم و اینکه همیشه کمتر مصاحبه کردم، از خودم راضی هستم. من تا زمانی که حرفی برای گفتن نداشته باشم، صحبت نمی کنم و اگر بعضاً صحبت می‌کنم، امروز یکی از مسائلم بنیاد کمک است و بعد مسائلی مثل فرهنگ و هنر و شغل بازیگری ام که برایم مهم است. من هرگز روابط ویژه‌ای در کار هنری ام نداشتم که مرا حمایت کند، همین کارنامه ای هم که تا به حال دارم، تمامش خواست خداوند بوده و حامی همیشگی و رابطه محکم و همیشگی ام با خداوند، همواره مرا در این سالها هدایت و حمایت کرده است.

او سپس به سریال «یوسف پیامبر(ع)» اشاره می کند و آنرا جزو آثاری می داند که ایران را به دنیا معرفی کرد.

بازیگر نقش زلیخا می گوید: همچنان فکر می‌کنم آن کاری که من برای تلویزیون به عنوان یک بازیگر در سریال «یوسف پیامبر» انجام دادم، نه تلویزیون و کمتر مسئولی برای مردم انجام دادند. «یوسف پیامبر» ایران را به دنیا معرفی کرد و اگر ما حق کپی رایت در سرزمینمان داشتیم، تمام کسانی که در این سریال بودند، از منافع آن منتفع می‌شدند ولی تنها کسی که از منافعش منتفع شد، خود تلویزیون بود. آنهایی که می‌گویند هنرمندان برای مردم چه کردند، چرا زحمت هنرمندان را نمی بینند؟

این هنرمند سینما و تلویزیون در عین حال با تاکید بر لزوم حمایت از هنرمندان، اینگونه بیان می کند: صنعت فیلم سازی، صنعت گران‌قیمتی است و به حمایت نیاز دارد؛ البته منظورم قشری نیستند که خودشان فیلم می سازند، حرف‌هایشان را می زنند و فکر می کنند مردم متوجه نمی شوند که آنها را فریب می دهند، بلکه منظورم کسانی هستند که در کارهایشان از اندیشه و خرد استفاده می‌کنند و واقعا لیاقت کار کردن دارند و باید هم کار کنند اما اغلب آنها حمایت نمی‌شوند؛ بنابراین من در چنین شرایطی ترجیح می دهم کار نکنم، مگر اینکه شرایط فراهم شود و من احساس کنم اولاً کاری که انجام می دهم، رضایت خودم را به وجود می‌آورد و دوم اینکه حضورم برای مردم کشورم رضایت مندی ایجاد می کند.