چرا پیر می شویم /آیا می توان جلوی پیر شدن را گرفت ؟

اکثر مردم قبول دارند که پیر شدن بخشی اجتناب ناپذیر از زندگی است. ما به دنیا می آییم؛ ما رشد می کنیم تا به بزرگسالان بارور تبدیل شویم و سپس بدن ما پیر می شود تا زمانی که به طور متوسط ​​در سن ۸۰ سالگی برای مردان و ۸۴ سالگی برای زنان منقضی شود. با افزایش سن، برخی از علائم اجتناب ناپذیر عبارتند از: سفید شدن و نازک شدن موها، از دست دادن قدرت باروری، ضعیف شدن استخوان ها، کاهش عملکرد مغز و از دست دادن توانایی شنیدن و تمرکز چشم. اما چرا این اتفاق می افتد؟ چرا بافت های ما برای همیشه به بازسازی خود ادامه نمی دهند؟

بهترین توضیحی که من پیدا کردم از دیدگاه انسان‌شناسی و زیست‌شناسی تکاملی می‌آید: انتخاب طبیعی با افزایش سن ضعیف‌تر می‌شود . نیروی محرکه‌ای که بدن ما را ترمیم می‌کند، همانطور که ما در سن پیری می‌لغزیم، ضعیف‌تر می‌شود و بنابراین با شدت کمتری روی ژن‌هایی که عمر را طولانی‌تر می‌کنند و ترمیم را بهبود می‌بخشند، عمل می‌کند. هر چه سن ما بالاتر می رود، انتخاب طبیعی کمتر به مبارزه با تجمع سایش و پارگی ناشی از افزایش سن اهمیت می دهد. چه بخواهی چه نخواهی، بالاخره سایه می آید…

مکانیسم های اصلی که با آن پیر می شویم چیست؟ تعداد آنها انگشت شمار است.

بگذارید چند مورد از آنها را توضیح دهم.

یکی از منابع نگران کننده ساییدگی ناشی از واکنش های شیمیایی است که ما را زنده نگه می دارد. اکسیژنی که در هر ثانیه تنفس می کنیم، در سلول ها انرژی تولید می کند، اما محصولات جانبی، مولکول های اکسیژن ناپایدار با الکترون های آزاد و جفت نشده بر جای می گذارد. این گونه‌های اکسیژن واکنش‌پذیر (ROS) که به‌خوبی رادیکال‌های آزاد نیز نامیده می‌شوند، الکترون‌ها را از مولکول‌های دیگر می‌دزدند و در نتیجه آنها را «اکسید» می‌کنند. این دزدی با ایجاد مولکول های ناپایدار و تشنه الکترون دیگری که مجبور به سرقت الکترون از مولکول های دیگر هستند، یک واکنش زنجیره ای آهسته ایجاد می کند. اکسیداسیون اشیا را به تدریج و به طور پیوسته می سوزاند. همانطور که اکسیژن باعث زنگ زدگی فلز و قهوه ای شدن گوشت سیب می شود، با تخریب DNA، زخم شدن دیواره سرخرگ ها، غیرفعال کردن آنزیم ها و درهم ریختن پروتئین های ضروری به سلول های بدن آسیب می رساند.

منبع دیگر پیری از داخل سلول می آید، میتوکندری های قدرتمند (مفرد: میتوکندری؛ جمع: میتوکندری). این پدیده را اختلال عملکرد میتوکندری می نامند . این نیروگاه های کوچک از داخل سلول های ما سوخت را با اکسیژن برای تولید انرژی (ATP) می سوزانند. سلول های موجود در اندام های تشنه انرژی در کبد، مغز یا ماهیچه ها می توانند هزاران میتوکندری داشته باشند! از آنجایی که میتوکندری ها می توانند DNA خود را داشته باشند (خیلی مهم هستند!) آنها همچنین در تنظیم عملکرد سلول نقش دارند و پروتئین هایی تولید می کنند که به محافظت در برابر بیماری هایی مانند سرطان یا دیابت کمک می کند. با این حال، میتوکندری ها اکسیژن را می سوزانند و ROS ایجاد می کنند که کنترل نشده، باعث آسیب های خود به خود می شود. هنگامی که میتوکندری ها به درستی کار نمی کنند یا تعداد آنها کاهش می یابد، باعث پیری و بیماری می شود.

 

یکی دیگر از واکنش های خود خرابکاری که از زنده بودن و استفاده از انرژی حاصل می شود قهوه ای شدن است که در اصطلاح فنی گلیکاسیون نامیده می شود . قهوه ای شدن زمانی اتفاق می افتد که شکر و پروتئین با کمک گرما واکنش نشان دهند. گلیکاسیون به غذاهای پخته شده مانند نان پخته شده و گوشت بریان شده ظاهر تیره، معطر و خوش طعم می دهد، اما آنچه برای کلوچه ها مفید است برای کلیه ها مضر است! این واکنش ها می توانند به بافت ها آسیب برسانند و ترکیباتی به نام محصولات نهایی گلیکاسیون پیشرفته تولید کنند که رگ های خونی را سفت می کند، پوست را چروک می کند، لنزهای چشم ما را سخت می کند، کلیه ها را مسدود می کند و بسیاری موارد دیگر. آنها در نهایت باعث التهاب می شوند. با گذشت زمان، اثرات مخرب التهاب مزمن و جوشان در سلول ها و بافت ها از سر تا پا از جمله نورون های مغز، غضروف در مفاصل، دیواره عروق و گیرنده های انسولین در سلول های ماهیچه ای و چربی تجمع می یابد.

آخرین چیزی که در اینجا می خواهم به آن اشاره کنم پدیده کوتاه شدن تلومرها است.

کوتاه شدن تلومر یکی از عوامل شناخته شده ای است که باعث می شود سلول های ما توانایی تقسیم شدن را از دست بدهند. DNA ما به صورت رشته های محکم پیچیده شده ای ذخیره می شود که ساختارهایی به نام کروموزوم را تشکیل می دهند . تلومرها در انتهای کروموزوم ها قرار دارند و در تصویر زیر به صورت نقاط روشن دیده می شوند و از DNA ساخته شده اند که در ژنوم ما استفاده نمی شود. وقتی سلول‌های ما تقسیم می‌شوند، DNA موجود در سلول‌ها باید کپی شود، اما مکانیسم کپی کردن کامل نیست و بخشی از DNA را در انتها از دست می‌دهد. این جایی است که تلومرها روز را نجات می دهند، زیرا کمی از تلومر به جای DNA مهم ما قطع می شود. با این حال، پس از تقسیم‌بندی‌های کافی، تلومرها ممکن است کاملاً مصرف شوند و محافظت از DNA مهم را متوقف کنند. این در نهایت بدن ما را در برابر خرابی آسیب‌پذیرتر می‌کند، مانند ماشین‌هایی که کیلومترها را طی می‌کنند.

اما امیدی هست.

اکسیداسیون را می توان با آنتی اکسیدان ها متوقف کرد! اینها ترکیباتی هستند که با گونه های فعال اکسیژن (ROS) متصل می شوند و در نتیجه آنها را بی ضرر می کنند. 

عوامل طبیعی وجود دارد که میتوکندری های خفته را بیدار می کند و عملکرد مناسب آن را بازیابی می کند. 

 

تا آنجا که من می دانم، تنها یک چیز وجود دارد که با تمام این فرآیندهایی که در بالا توضیح داده شد به طور همزمان مبارزه می کند. این لغزش تدریجی به سمت سلامت ضعیف را کند می‌کند یا گاهی اوقات به عقب برمی‌گرداند، از چیزهای بدی که پیری یا پیری را تسریع می‌کنند پیشگیری یا بهبود می‌بخشد.